Getuigenissen
Lotgenotengroep 23/24
Op 31 Mei 2023 stond mijn wereld doodstil.
Mijn vrouw waar ik 42 jaar mee samen was, waarvan 38 jaar getrouwd, stapte uit het leven.
Ze was op korte tijd heel wat gewicht verloren maar toch deed niets me, ons vermoeden dat ze die stap zou zetten.
Via de moeder van een buurvrouw kreeg ik de informatie over Stiltekracht.
Snel en overtuigd dat ik met dit confronterende ,onverwachte verlies iets moest doen nam ik met Veerle contact op.
Het werd een lang en warm gesprek waar ik mijn emoties en vele twijfels over het leven kon delen. Ik besprak ook open mijn vragen over de lotgenotengroep met haar: hoe hou ik vol tot de start van de lotgenotenavonden die pas in het najaar starten? Wordt het niet extra zwaar voor me allemaal ?Zullen er ook andere mannen zijn? Ik kreeg op al mijn vragen een oprecht antwoord en was absoluut gerustgesteld.
Zoals beloofd nam Veerle tussentijds af en toe telefonisch contact met me op. Ze luisterde steeds weer hoe het met mij en mijn rouwproces ging. Die telefoontjes deden super goed. Ik kon echt al gevoelens met haar delen. Ook zaken die ik niet met de buitenwereld besprak. De juiste woorden werkten troostend, diepe wonden werden al een beetje gelijmd en het was duidelijk we hadden beiden zeker ook een positieve mindset.
Ik startte 16 november wat onwennig de lotgenotenavond. 4 vrouwen en 3 mannen zouden het traject verder met me afleggen. Dit zien, horen en voelen, ik ben niet alleen met zo veel verdriet gaf moed en steun. Wat herkende ik veel van ieders pijn, rouwarbeid, emotionele en fysieke symptomen en alle herstelpogingen (met vallen en op staan) om het verlies te verwerken.
Om de 14 dagen ontmoetten we elkaar weer en je voelde zo veel begrip bij elkaar. In de groep voelden we ons vaak meer begrepen dan in de buitenwereld waar alles gewoonweg snel doordraaide.
Nu vele maanden verder kan ik absoluut zeggen dat het participeren aan deze bijzondere lotgenotengroep me echt geholpen heeft in de verwerking van dit grote verlies. Veerle en Geert jullie zijn super ondersteunende mensen en rouw en verliesbegeleiders met heel veel ervaring. Dank voor jullie zorg en hulp in deze moeilijke dagen en voor jullie krachtig, stil vrijwilligerswerk!
Lotgenotengroep 22/23
Geen enkele vijftiger kende ik, van wie de partner ook overleden was. Waar vind ik ze? Bij Veerle en Geert, in de lotgenotengroep! Negen mannen en vrouwen, nu alleen, na enkele decennia of een paar jaar met twee, al dan niet getrouwd, al dan niet op hetzelfde adres, in een eerste of tweede relatie, met of zonder kinderen, kleinkinderen, huisdieren. Op pensioen of nog aan het werk of ziek. Helemaal vast in hun verdriet of al wat gewend aan rouw – en nee, dat heeft niets te maken met hoe lang ‘het’ al geleden is. Het heeft te maken met wie je bent, met je omgeving, met wat er gebeurd is. Heb je afscheid kunnen nemen? Heeft hij afscheid van jou genomen? Was hij nog wie hij vroeger was? Kan je haar dood aanvaarden? Is er een fout begaan? Kan je praten? Wil je?
We luisteren, en begrijpen zonder veel uitleg hoe het soms beter gaat en we dan weer teruggeslagen worden, telkens onverwachts. We praten over wat we definitief kwijt zijn, wie we niet meer hebben, wie we niet meer zijn.
Thee en tissues, kaarsjes en koekjes. Veerle en Geert leiden in, benoemen, volgen, laten los en maken los. Na acht sessies zeggen we alle negen: ja, er is evolutie. Elk van ons zou hier liever niet geweest zijn, maar als het dan toch moest: merci.
Lotgenotengroep 21/22
In mei 2020 is na een zeer korte (TE kort voor ons) ziekte mijn echtgenoot Stefaan op 55 jaar overleden aan asbestkanker, daar sta je dan, volop Corona en lieve vrienden en familie die het allemaal zeer goed bedoelen maar niet goed weten wat je voelt.
Na een kort contact met een psycholoog van de palliatieve zorg, was het oordeel dat ik niet zozeer hulp nodig had maar veel baat zou hebben aan een praatgroep!
Midden in Corona een praatgroep vinden, geen evidentie. Heel toevallig zag ik (het was reeds 2021) via N.E.S.T een oproep voor de praatgroep Stiltekracht die in mijn buurt zou georganiseerd worden en onmiddellijk heb ik me ingeschreven niet goed wetende wat ik mocht verwachten.
En dan de eerste ontmoeting : Veerle en Geert ontvingen ons in hun gezellige huiskamer waar de koffie warm stond. Hier mochten (mogen) we vertellen wat we wilden, boos zijn, verdrietig zijn, alles kon en mocht, we luisterden en vertelden, ieder op zijn eigen manier en zijn eigen tempo.
Elke avond staat in het teken van een thema maar gevoelens, indrukken gingen altijd voor, voelde je je niet goed dan kon daar over gebabbeld worden en zo werden we een steeds hechtere groep. Stille individuen bloeiden open en konden na tijd hun verhaal vertellen en wat merk je: we hebben allemaal iets gemeen en dat zal ons blijven verbinden ….
Je bent in uitstekende handen bij Veerle en Geert!! Ze zorgen voor je met hart en ziel, proberen zaken te verduidelijken, inzichten te geven …
Ik wil zeker en vast Veerle en Geert nogmaals in de bloemekes zetten voor dit onbaatzuchtig werk, dikke merci voor jullie toewijding, inzet en begrip!
“Ceux qui vivent d’amour, vivent d’éternité “
(Emile en Marthe Verhaeren- Massin, Sint-Amands, aan de Scheldeoever)Ons leven samen, Benny en ik, begon als in een film…We ontmoetten elkaar op de trein van Knokke naar Antwerpen; hij stapte uit in Brugge en ik reed verder naar Antwerpen.Eén blik was voldoende om niet lang daarna opnieuw af te spreken aan zee. Het begin van een mooie relatie tussen een Antwerpse en een rasechte Limburger. Nooit gedacht dat ik meer dan twintig jaar later naar een lotgenotengroep zou moeten vertrekken in mijn eentje…Benny stierf aan de gevolgen van pancreaskanker. Hij werd amper 54 jaar… “Genietend van het leven tot aan het einde” zetten zijn zoon Jiri en ik op zijn grafsteen want dat deden we gelukkig de jaren ervoor: reizen, Thaise etentjes, naar de bioscoop, het theater…En dan… naar een lotgenotengroep gaan op een donkere avond…. ik zag er tegenop ook al wilde ik het wel graag. Die eerste avond werden wij warm onthaald door jou en Geert. De ruimte was gezellig ingericht : koffie, thee en koekjes waren voorzien om ons liefdevol te verwelkomen. Het werd een serene avond met verhalen van elk die – hoe triest ook – een zekere herkenning gaven en een beetje troost boden. Ieder vertelt zijn verhaal en bij de één vloeien de tranen al wat vlotter dan bij de andere. Tranen en/of de emoties die vastzitten. Sommigen staan al wat verder in hun rouwproces vind ik en dat geeft ergens ook wel moed. Langzaam groeit tussen ons een gevoel van verbondenheid.“Hoe” hebben we afscheid genomen, “hoe regelden wij de begrafenis “en “hoe hebben we die beleefd”. Welke gevoelens ervaarden wij? Het is een thema waar we samen over praten. Een lotgenote heeft in “grandeur” afscheid genomen. Haar man stierf einde december. De plannen voor een feest in de Ardennen, tezamen met vrienden, worden ondanks alles verdergezet. Ze geeft een afscheid in het districtshuis en verwoordt het zo mooi: af en toe aait ze het gebouw, aait ze haar man. Het blijft mij bij. Een ander plaatste de urne van haar man in een bos. Het doet haar man alle eer aan. Nog iemand toont ons haar mooi afscheidsboekje met foto’s. Een boekje om te koesteren.In stilte luister ik die avond naar de trieste maar soms ook mooie verhalen. Ik ben niet zo’n prater. Benny en ik hebben nooit echt afscheid genomen. Ik was de zorgende Machteld, altijd één met hem dag en nacht. De groep groeit verder naar elkaar toe. Foto’s circuleren in de groep en elke overleden man/ vrouw krijgt een gezicht. Het verbindt ons allen een beetje meer.Een andere avond spreken we over onze verwachtingen…Mogen of durven we dromen van een opwaartse spiraal, een spiraal van hoop en niet één van ‘neergang’? De herkenbare situaties en gevoelens leren me dat ik niet alleen ben. ” De glans is eraf “zegt iemand tijdens een bijeenkomst en dat kan ik alleen maar beamen. Ik hoef geen goud meer maar wil nog wel zilver of brons van mijn leven maken… Zal mij /ons dat lukken?Elke avond werken we rond een ander thema.
De mindfulness ‘oefening’ is voor mij heel leerrijk en ik word erdoor bewogen. De diverse treden die we beklimmen en “mogen” overwinnen.Geloven en vertrouwen zijn nooit mijn sterkste kant geweest. Benny geloofde in mij en daardoor geloofde ik ook meer in mezelf . Nu moet ik het helemaal alleen doen…
Een kaartje met een rijmpje hield ik bij van de rouwgroep” Het is onmogelijk” zei trots” Het is zinloos” zei het verstand ““Het is riskant” zei de ervaring
“Geef het een kans” Fluisterde het hart
Onze rouwbegeleiders (what’s in a name) Veerle en Geert, reiken ons hulpmiddelen aan om ons verlies te verwerken, te plaatsen. Zaken die gezegd werden tijdens onze bijeenkomsten blijven hangen, het zijn handvaten om verder te gaan in de toekomst.“Let is be” … ook al gaat het met vallen en opstaan.Dank je Veerle en Geert voor jullie toewijding, jullie betrokkenheid, jullie steun.Dank je lieve lotgenoten voor jullie verhalen, jullie moed, ons gedeeld verdriet, onze kracht!
Een kamer vol verbondenheid …
Onze eerste bijeenkomst, ja toen was het nog een bijeenkomst, was voor iedereen hetzelfde. Bang hart, onzeker …
Elke avond begon hetzelfde met het zelf zetten van een tas koffie of thee … altijd hapjes op tafel en natuurlijk de kaarsjes en de gezellige sfeerverlichting.
We leerden elkaars verhaal stap voor stap kennen en onbewust groei je als groep naar mekaar toe. De derde laatste avond kwam iedereen om een onbekende reden opgewekt binnen. Het werd dan ook een leuke en open avond. We gingen allemaal eensgezind naar huis … we kwamen niet naar een bijeenkomst, maar naar …
Een kamer vol verbondenheid …
Veerle en Geert, dankzij jullie steun en inzet vonden we troost en de moed om ons verhaal te vertellen. Meerdere malen werd er gezegd: “hier kan en durf ik mijn verhaal vertellen”. Familie en vrienden bedoelen het goed maar blijven toeschouwers aan de kant. Onze rauwe wangen worden langzaamaan zachter … De harten genezen maar onze geliefden hun naam staat er voor eeuwig in gegrift … Veerle en Geert, nooit vergeten wij deze …
Kamer vol verbondenheid …
Beste Veerle en Geert,
Enkele maanden geleden zaten we hier voor het eerst, allen wat onzeker en met een bang hartje. Vol twijfel en verdriet. Iedere bijeenkomst en stap voor stap ontdekten we elkaars droevige verhaal, zo verschillend maar o-zo-herkenbaar. We begonnen elke keer met het vaste ritueel: thee of koffie. Tapas met een zelfgemaakt sausje of koekjes. Of nog beter: allebei!
We keken elke ontmoeting uit om te komen en groeiden als groep dichter en dichter naar elkaar toe. Dankzij jullie beiden. Jullie kweekten vertrouwen tussen ons en leidden (met korte ei) elke bijeenkomst in goede banen. Hier hebben we, elk van ons, ons gebroken en gehavende zieltje een beetje blootgelegd. Antwoorden en inzichten gekregen over hoe het nu verder moet. Soms met kleine stapjes, soms met tranen, soms een rollercoaster zoals op de Duitse autobahn.
Altijd met raad en daad, niet omdat het moet, maar op vrijwillige basis. Een engagement van jewelste! Jullie zouden evengoed ’s avonds voor de tv naar Temptation Island, de fratsen van Pommeline kunnen bekijken.
Bedankt van ons allen, Veerle en Geert, voor jullie niet aflatende inzet!
En laten we eindigen met een quote die voor elk van ons geldt:
Wacht niet met genieten tot later …
Want als later eerder komt, ben je te laat!
Veerle is …
- iemand die je meteen tot rust brengt en je laat ontsnappen aan het drukke leven thuis;
- iemand die je uitnodigt om in jezelf te kijken, alle gevoelens naar boven te laten komen, en vooral … alles mag er zijn, alles mag gevoeld worden en alles mag uitgesproken worden;
- iemand die weet hoe woorden helend kunnen zijn; Ik voelde me vaak weer even helemaal opgeladen door haar woorden en gezelschap;
- iemand die heel goed een groepsgevoel kan stimuleren door haar subtiel aanwezige dynamiek;
- in de eerste plaats een warme, gevoelige vrouw met een open geest en een enorm groot hart!
Veerle (die al snel Véke werd), heeft me een eind op weg gezet naar het nieuwe leven dat ik vandaag leef. Mijn soulmaatje verliet me op 2 maanden tijd. Het gemis blijft maar transformeert na verloop van tijd, net zoals de liefde altijd bij me blijft.
Annick zit nog in zoveel dingen. Haar dood moest ergens ‘zin’ hebben, vandaar dat ik het ook omgezet heb naar de monoloog die ik nu af en toe opvoer. Kamers vol liefde. Het is een ode aan mijn vrouw, aan de 26 jaar dat ik haar bij me had. De kracht om dat te verwezenlijken heb ik deels bij Veerle gevonden. Ze heeft me op weg gezet naar het geloof in een nieuw verbond met mezelf en het leven. In de liefdesstroom stappen. Leren zacht zijn voor jezelf, en stilaan weer beginnen leven, geloven in een ‘afterlife’.
Dank je V.
We leerden elkaar kennen begin 2009, je was één van de nieuwe mensen die ik ontmoette in een zeer trieste en donkere periode. Maar wat voor een één, ééntje die ik nooit zal vergeten!
Moesten we in het verleden leven dan was jij die wijze (oude NOT) vrouw uit ’t dorp waar iedereen om wijze raad en steun ging. Die wijze vrouw die vooral luisterde en vooral telkens weer het juiste wist te zeggen. Telkens weer dat sms’je met dé nagel op de kop! Moesten we in het verleden leven …
Maar nu! Leerde je me vooral één ding Veerle en dat is … dat ik niet hoef in ’t verleden te leven, maar dat ik het verleden met trots en kracht in mijn nieuwe leven mag/moet dragen.
Ja, daar, toen in 2009, stond mijn nieuwe leven reeds aan de horizon te wachten met vooral een mooie symbolische warme oranje zon op de achtergrond!
Thanks V.
Time for some reflections.
When I was 9, I was ready for the future and to become a teenager. I was real young and wild, no worries and really supported by my family. What ever stupid thing I did and believe me, I did!
When I was 19 I was ready for the future, young and wild. No worries and still supported. Broke some hearts and broke mine in return.
When I was 29, I was really ready for the future and ready for thirty something. I was wild and wondering what to be and what to become and achieve in life.
When I was 39 I was happy of what I had reached in my life but a bit afraid of what was coming. Could I keep what I had ? But still wild inside.
When I was 40 I almost lost everything. I lost my soulmate and best friend …
Now I’m 49, ready for the second part of life. I have 5 beautiful (step)children and a new best friend. Got married for the second time and I’m confident in the future, still supported by my family and ‘sometimes’ the wild still comes out.
My point? When being positive in life you always will have nice times. but sometimes things will go wrong and there will be for sure tough times. That I can assure you. But keep this in mind, stay always positive, be patient and above all be passionate. Keep your wild!
Ik heb Veerle leren kennen toen ik op zoek ging naar rouwbegeleiding, partnerverlies in groep. Het eerste jaar dat mijn echtgenoot overleden was (2006-2007), heb ik mij en de kinderen (toen 14 en 11 jaar) door een psycholoog laten begeleiden. Op dat moment kon ik niet de stap zetten naar een groepsrouwverwerking. Ik stortte mij op mijn zorg voor de kinderen, mijn werk en mijn sport hardlopen lange afstand.
De behoefte naar lotgenoten kwam na 3 jaar, toen ik besefte dat mijn verdriet nog zo groot was en ik deze pijn met lotgenoten wou delen. Ik kwam in Mortsel terecht (via Rouwzorg Vlaanderen), bij de groep van Veerle en Erik. Een jaar lang (van november 2009 t.e.m. mei 2010) deelden we onze ervaring van lijden en verdriet met een kleine groep (leeftijd 30-55 jaar). We werden fantastisch begeleid. Ik ben er sterker uit gekomen. Het verdriet is er wel nog altijd, maar je voelt je sterker als je hoort dat lotgenoten ook proberen nog een mooie toekomst te maken.
Al heel vlug voelde ik dat Veerle een heel warme persoonlijkheid heeft. Ze voelt je en je verdriet aan en kan dit positief ombuigen. Ze gaat mee door het dal van het verlies, maar biedt perspectieven op een verdere toekomst!
Activiteiten met lotgenoten vind ik belangrijk, je krijgt een intense band met mensen die net als ik getroffen zijn geweest door partnerverlies. Het jaar dat je doorgemaakt hebt, schept een niet te vergelijken band, zowel met de lotgenoten als met Veerle.