Begeleiders
Veerle Breyne
Je willen inzetten voor mens en maatschappij zat al van dag één, denk ik, in mijn DNA. Daarom werd ik ook maatschappelijk werker. Bij mijn ouders zag ik tijdens mijn jeugd vele voorbeelden van vrijwilligerswerk voor zieken en inzet voor goede doelen.
Met ongelooflijk veel enthousiasme en dynamisme werd ik als dertiger dertien jaar lang catechiste in Aartselaar. De laatste vijf jaar was ik verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van deze werking met meestal een 120 vormelingen.
Later kwam vanuit stilte- en verliesmomenten, het volgen van cursussen en lezingen rouw- en verliesbegeleiding als een ware missie op mijn levenspad. Ik wilde het communiceren over sterven, de dood, hoe afscheid nemen en rouwen openbreken, tinten, veranderen, verbeteren. Hoeveel geliefden werden niet veel te snel doodgezwegen, hoeveel rouw werd niet langer gezien, gehoord? Ik wilde rouwenden een plaats en platform geven om samen of individueel te rouwen om het verlies van hun partner of iemand dierbaar.
Ik begeleidde in 2006 onder de warme leerrijke supervisie van Monique Dujardin, oprichtster en drijvende kracht achter de vzw Rouwzorg Vlaanderen mijn eerste lotgenotengroep. 12 jonge weduwen en weduwnaars van 30 tot 55 jaar hadden zich ingeschreven. Ik herinner me tot op de dag van vandaag mijn knikkende knietjes. Angst transformeerde in moed en de motivatie om dit vrijwilligerswerk te blijven doen werd steeds groter. Ik vond het bijzonder dat ik tijdens deze vaak niet evidente rouwondersteuningen mezelf kon blijven. Authentiek, empathisch, erg zorgzaam. Zelfs de vleugjes humor of positieve aanmoedigingen bleken troost en kracht te brengen om het onbeschrijflijk verlies verder te dragen. Maar vooral de verbondenheid die steeds tussen de lotgenoten of de groep groeide vond ik met momenten magisch of ontroerend. Lotgenoten werden tochtgenoten, bondgenoten, soms vrienden voor het leven.
Naast mijn job in een hogeschool, werd ik ook een tijdje zelfstandige in bijberoep. In mijn luisterkamer Stiltekracht begeleidde ik thuis mensen en alleengaanden met rouw- en verlieservaringen alsook koppels met een groot verdriet rond perinatale sterfte van hun sterrenbaby of meerling.
Met enkele zeer fijne, professioneel geschoolde co-begeleiders kon ik aan dit vrijwilligerswerk vele jaren nog meer vorm, kracht, groei en bezieling geven. Met Geert vorm ik sinds enkele jaren een unieke rouw-coachtandem. Onze verbondenheid ontstond op de koffietafel van een vriendin die uit het leven stapte. We lieten elkaar in dit intens verdriet niet achter en werden beste maatjes. Met niemand anders spreek ik sinds dat gebeuren zo vaak, zo integer maar ook soms vurig over rouwverdriet, suïcide, achterblijvers, rouwinitiatieven. Samen zetten we ons als mens en maatschappelijk werkers zeer toegewijd in voor mensen met rouw en gemis.
Geert houdt enorm van het nummer Wish You Were Here van Pink Floyd, ik van The Best Is Yet To Come van Joost Zwegers. Voeg beide platen samen, dan weet je, beste lotgenoot, dat we je warm zullen verwelkomen en met zorg zullen trachten nabij te zijn in deze moeilijke fase in je leven.
Let it be!
(Dit werd de mantra, de slagkreet van de lotgenotengroep van Walt – zie Links)
Geert Lemahieu
Als voormalig maatschappelijk werker in een woonzorgcentrum werd ik geregeld geconfronteerd met verlies en afscheid. De vele contacten met partners en familie inspireerden me om me als vrijwilliger rouwbegeleider in te zetten. Met Veerle vorm ik een tandem om een aanbod van ondersteuning te bieden in nabijheid en openheid aan lotgenoten.
Vanuit mijn beroepsverleden als hulpverlener staat de mens centraal. Aandacht voor de ander (luisteren naar en pogen te begrijpen) is een rode draad doorheen mijn leven. Geloven in de eigen kracht en persoonlijke groei zijn waarden die ik onderschrijf.
Iedereen heeft bagage die hij meeneemt op zijn levensweg. Ook ik heb al eens bagage die moeilijk te dragen is. Pijn en verlies zijn soms een deel van het leven. Het is dan belangrijk om iemand naast je te hebben die een stuk meewandelt op die weg en je de horizon terug kan laten zien. Ik wil een metgezel zijn die luistert naar je verhaal die openstaat voor vragen en niet direct met antwoorden afkomt. Iemand die er gewoon is als klankbord en spiegel. Iemand waar je op kan rekenen. Ik wil even mee op tocht gaan.
Samen met lotgenoten ruimte maken om dingen te delen. Om stil te staan bij dat wat er toe doet in het leven. Partners die een dierbare verloren de kans geven om breekbare gevoelens naar boven te laten komen. Onuitsprekelijke gedachten toch vorm geven. De mooie aspecten van diegene die men verloor een plaats geven in het eigen leven. Wat wil je mee nemen op je levenspad? Wat wil je koesteren? Gedachten en herinneringen verder dragen zonder dat ze een te zware last zijn. Even wil ik mee dragen.
